Zodra ze zich in een vrouwtje bevinden, herkennen spermacellen van dezelfde afkomst elkaar aan een structuur op hun hoofd. Ze haken dan, letterlijk, aan elkaar om zich sneller te kunnen verplaatsen. Heidi Fisher, een vooraanstaand evolutionair geneticus van het Hoakstra Laboratorium van de Harvard University, noemt het spectaculair. Tot nu toe werden spermacellen gezien als losse cellen met een kop en een een lange staart. Nu weten we ook dat ze samen kunnen werken in een complexe organisatie.

De vaardigheid van de cellen om soortgelijke cellen te herkennen is verbazingwekkend verfijnd. In de experimenten maakten de cellen onderscheid tussen andere cellen van hetzelfde mannetje en cellen van een ander mannetje, dat genetisch vrijwel gelijk is.

Fisher en haar collega en mede-auteur Hopi Hoekstra bestudeerden oldfield-muizen, die een partner kiezen voor het leven, en een vergelijkbaar muizensoort, de white-footed muizen die binnen een minuut met diverse partners hebben. Het team nam spermacellen af van diverse diertjes van beide soort en mixten twee monsters in vier verschillende combinaties. Bijvoorbeeld in één experiment mixten ze sperma van oldfieldmuizen die geen familie van elkaar zijn terwijl ze een andere keer werkten met monsters van twee whitefooted broertjes. 

Elke keer verfden ze de cellen van het ene mannetje groen met een verf die oplicht onder UV licht, en van het andere mannetje rood. In iedere test groepten de spermacellen samen om zich sneller te kunnen verplaatsen. Bij de whitefooted muizen klusterden de cellen van 1 mannetje altijd samen met andere cellen van hetzelfde mannetje, hoewel de onderzoekers toen nog niet begrepen hoe ze dat deden.

Een theorie die de onderzoekers bedacht hebben is dat de cellen een eiwit op hun hoofd hebben dat een baken vormt voor andere cellen.

Wat volgens Fisher ook interessant is, is dat de band tussen de cellen niet langer bleef bestaan dan twee uur, of tot de eicel bereikt was. Als het eitje bereikt was, was het "iedere man voor zichzelf" en waren ze weer rivalen in hun wedstrijd het eitje te bereiken.

Bij de oldfield muizen vormden de spermacellen willekeurige groepjes zonder familierelaties, zo bleek uit het onderzoek.

Rhonda Snook bestudeert de evolutie van spermavormen en functies aan de Engelse University of Sheffield. Zij noemt het onderzoek intrigerend en ondersteunend aan veel bestaande ideeën. Zij wijst echter ook op twee beperkingen in het onderzoek. 

Om te beginnen is er nog geen methode ontwikkeld om spermacellen te bestuderen in de vrouwtjesmuis, waar ze zich wellicht anders gedragen dan in een petri-schaaltje.

Ook betrof dit onderzoek slechts één overspelige muissoort en één monogame soort, terwijl 95% van alle zoogdieren verschillende partners heeft. Dit onderzoek zegt ook niets over menselijke spermatozoïden. 

Het boeiende aan dit onderzoek is wel de werking van UV verf, omdat wetenschappers nu voor het eerst in staat zijn verschilende cellen te merken.