De anammoxbacterie blijft onderzoekers verbazen sinds de bacterie in 1995 in een kweek en in 2003 in de Zwarte Zee ontdekt werd. Allereerst is de microbe op veel meer plekken te vinden dan ooit werd verwacht, heeft die een zuurstofloze stofwisseling die onmogelijk werd geacht, is die verantwoordelijk voor wel 50 procent van het stikstofverlies uit de oceanen en is het grootste deel van de stikstof die wij inademen van anammox afkomstig. Verder is de celopbouw met drie compartimenten meer die van een celkernbezitter (eukaryoot), terwijl hij geen celkern heeft (prokaryoot). En nu is het juist in deze bacterie voor het eerst gelukt om de celdelingsring in beeld te krijgen, terwijl ook die ring weer uitzonderlijk is. Daarvoor gebruikt anammox namelijk een ander eiwit dan de meeste andere bacteriën, ontdekte Laura van Niftrik.

Deze anammoxbacterie is net aan de celdeling begonnen. De delingsring is als een zwart boogje te zien, op de plek waar de cel is ingesnoerd (vooral rechts zichtbaar). De celdeling van anammoxbacteriën gaat als volgt: als eerste ontstaat er een delingsring in het buitenste compartiment. Daarna ontstaat er een lichte instulping op de plek waar de delingsring is ontstaan. Vervolgens verdubbelt de cel in grootte en snoert verder af tot er twee cellen zijn.

Anammoxbacteriën missen het gen ftsZ wat normaal in bacteriën het eiwit levert voor een delingsring en het knippen en plakken van oud en nieuw celmateriaal coördineert en aanstuurt. Het is daarom bijzonder dat anammoxbacteriën toch ook een delingsring hebben voor de celdeling. Kennelijk is er twee keer in de evolutie hetzelfde ontwikkeld.

Verder is de delingsring ook bij andere bacteriën nog nooit gezien met standaard ‘transmission electron microscopy’, waarmee onderstaande afbeelding is gemaakt. Deze driedimensionale afbeelding is opgebouwd uit tientallen elektronenmicroscoopfoto's die steeds uit een iets andere hoek genomen zijn. Deze opnames maakt Van Niftrik bij de groep Cellular Architecture & Dynamics van de Universiteit Utrecht.