Semin en zijn collega Foroni van de Vrije Universiteit presenteerden proefpersonen eerst een aantal ‘emotiewoorden’ op een monitor en registreerden de activiteit van de lachspier zygomatic major. Bij het lezen van woorden zoals ‘glimlachen’ en ‘grappig’ bleek de lachspier te worden geactiveerd, terwijl andere woorden geen reactie tot gevolg hadden. Opmerkelijk genoeg zorgden werkwoorden voor meer spieractiviteit dan bijvoeglijke naamwoorden.

In een tweede experiment kregen de proefpersonen cartoons te zien. In een aantal gevallen flitste vooraf op het scherm ‘emotiewoorden’ op, maar zo kort dat zij alleen onbewust konden worden waargenomen. De helft van de deelnemers moest een pen tussen de lippen vasthouden, waardoor zij niet fysiek konden lachen, de andere proefpersonen konden lachen zoveel zij wilden.

In die laatste groep bleek het opflitsen van woorden als ‘lachen’ en ‘grappig’ een positieve invloed te hebben op hoe leuk men de cartoons vond. Opmerkelijk genoeg vonden de proefpersonen met de pen tussen de lippen de cartoons na het opflitsen van diezelfde woorden niet grappiger. Omdat de omstandigheden verder identiek waren, moet dat volgens Semin en Foroni komen omdat zij hun lachspieren niet konden gebruiken.

Volgens de twee onderzoekers heeft de fysieke mogelijkheid om te lachen dus invloed op ons mentale oordeel over hoe grappig iets is. In het blad Psychological Science, waarin zij hun onderzoek publiceerden, concluderen zij dat dit een belangrijk inzicht is voor het onderzoek naar de neurobiologische basis van taal. Louis Armstrong had dus gelijk toen hij zong: ‘When you're smilin', the whole world smiles with you’, aldus de twee psychologen.