Deze bevindingen zijn gedaan door Natalia Shakova en haar collega's van de University of Alaska Fairbanks. Zij stelden vast dat uit de Oost-Siberische Arctische IJsschots, die zo'n 2 miljoen vierkante kilometer beslaat, meer methaan vrijkomt dan uit de rest van de oceanen bij elkaar. 

Maar in tegenstelling tot andere bronnen van methaangas, waar het gas geproduceerd wordt doordat bacteriën organisch materiaal afbreken, is het gas uit Siberië zuiver en niet van organische afkomst. Het ligt opgeslagen in hydraten, een soort gasgevulde kooien van water. Dat betekent dat iedere gebeurtenis die de afzettingen verstoort, het methaangas in de lucht doet vrijkomen.

Shakova zegt dat ze denken dat dat speelt; door de stijgende temperaturen en de stijgende zeespiegel het vrijkomen van het methaan versnellen. 

Het team deed deze ontdekkingen door tijdens meerdere expedities monsters van het water en de lucht te nemen langs de Siberische kustlijn. Wat ze vonden waren hoge concentraties van het gas in het water, waardoor een bron onder het wateroppervlak waarschijnlijk is.

Het zorgwekkende hiervan is dat door de opwarming van de aarde meer vers smeltwater het gebied instroomt, hierdoor de plaatselijke temperatuur verhogend. Dit zal de gasopslag verder verstoren, waardoor de bodem van de oceaan het opgeslagen gas vrij zal geven in een serie van schokkende bewegingen, vergelijkbaar met boeren.

Methaan blijft zo'n 10 jaar in de lucht hangen voor het verdwijnt. Dit zou de opwarming van de aarde drastisch versnellen omdat methaan 30 keer sterker is als broeikasgas dan koolstofdioxide. 

Als1% vrijkomt van het gas dat volgens de onderzoekers in de Siberische oceaanbodem opgeslagen ligt, zal dat de huidige hoeveelheid methaangas in de atmosfeer verdrievoudigen. De consequenties hiervan voor het klimaat zijn moeilijk in te schatten.