Uit onderzoek blijkt dat bij patiënten met ernstig hartfalen, de mate waarin het hart samentrekt en wringt een voorspellende waarde heeft voor hoe de patiënt reageert op therapie met een pacemaker. Met name patiënten waarbij het hart niet tot nauwelijks wringt reageren goed op de behandeling met een pacemaker. Hierdoor is het mogelijk om patiënten vooraf beter te screenen en het succes van een ingreep te bepalen. Eventueel onnodige ingrepen kunnen de patiënt dan in de toekomst bespaard worden. Dit concludeerde Iris Rüssel in haar onderzoek, waarop zij op woensdag 14 april promoveert aan VU medisch centrum.
Rüssel deed onderzoek onder 50 patiënten met hartfalen. Met een speciale beeldvormende techniek, MRI tagging, kon zij zien dat de hartspier niet synchroon samentrekt en er ook variaties optreden in hoe sterk verschillende gebieden van de spier samentrekken. Verder is bij veel hartpatiënten de karakteristieke 'wringende' beweging van het hart sterk verminderd. Het blijkt dat juist deze patiënten goed reageren op behandeling met een pacemaker.
Rüssel onderzocht ook nog een andere groep, namelijk 20 personen met een genetische mutatie die kan leiden tot een verdikking van de hartspier (hypertrofische cardiomyopathie). Gedurende het onderzoek waren deze mensen nog niet ziek en hadden ze nog geen verdikte hartspier. Zij bleken echter al wel een afwijkend contractiepatroon te hebben. In sommige gebieden van het hart was het samentrekken van de hartspier minder sterk als bij gezonde mensen. De mate van wringen was juist toegenomen in vergelijking met gezonde mensen. Er zijn dus al in een heel vroeg stadium afwijkingen te zien. Dit opent mogelijkheden voor vroegtijdige behandeling, waarbij de ziekte vertraagd of voorkomen zou kunnen worden.
Hartfalen algemeen
Voor een goede pompfunctie maakt de hartspier niet alleen een samenknijpende beweging, maar ook een wringende beweging. Bij veel hartziekten gaat een afname van de pompfunctie gepaard met veranderingen in zowel de samenknijpende als de wringende beweging.