Cocaïne is afkomstig uit de bladeren van de Cocaplant, een struik die veel voorkomt in het Andesgebergte in Peru en Bolivia. De Inca’s gebruikten de bladeren van deze plant bijvoorbeeld bij verschillende rituelen. Tot in de 16e eeuw de Spaanse veroveraars kwamen. Zij merkten dat ze de plaatselijke bevolking harder konden laten werken door ze op de bladeren te laten kauwen. Meestal maakte men een rond-achtige prop van de bladeren met behulp van bijvoorbeeld limoensap. Deze prop werd in de mond gehouden waar het speeksel de cocaïne uit de bladeren trok, waardoor een lichte euforie ontstond, hongergevoelens onderdrukt werden en het fysieke uithoudingsvermogen toenam.

Pogingen om de bladeren naar Europa te transporteren mislukten vaak doordat de bladeren de reis niet overleefden. Rond 1863 hoorde de Corsicaanse scheikundige van de Cocabladeren. Hij mixte de bladeren met Bordeauxwijn. De alcohol in de wijn extraheerde de cocaïne uit de bladeren. Zo creëerde hij een drank die immens populair werd in de laat-19e eeuw. Zelfs de paus waardeerde deze drank en beloonde het brouwsel met een medaille.

In Amerika kwam een apotheker op het idee om de wijn op smaak te brengen met de cocaïne en Kolanoot extracten. De Kolaboom is verwant aan de Cacaoboom. De typische smaak en de cafeïne die van nature in Kola voorkomt, maakten van John Pembertons frisdrank een nieuwe sensatie. Toen de gevaren van cocaïne bekend werden, werd de cocaïne uit het recept verwijderd. Zo werd Cola de frisdrank die we nu kennen.

Hoewel Cocabladeren cocaïne bevatten, kregen de gebruikers slechts hele kleine hoeveelheden binnen. Zowel uit de bladeren als in de verschillende dranken zaten maar kleine hoeveelheden van deze verslavende stof. In de laat 19e eeuw echter begonnen scheikundigen de werkzame stoffen te identificeren en te isoleren, uit oude volksmiddeltjes, waaronder cocaïne. Met een beetje van deze pure cocaïne begonnen mensen te experimenteren. Een Oostenrijkse oogarts bijvoorbeeld bemerkte dat cocaïne een geslaagd middel is voor plaatselijke verdovingen. Tegenwoordig worden synthetische versies van cocaïne nog steeds voor medische doeleinden gebruikt.

Het middel werd echter ook vaak gebruikt voor de behandeling van psychische symptomen. Sigmund Freud was een voorstander van het gebruik van cocaïne om angsten en depressies te behandelen. Sommige patiënten ontwikkelden echter psychoses. Mensen werden ook psychisch afhankelijk van de drug. Langdurig gebruik kon leiden tot hongergevoelens, geestelijke ziekten of zelfs de dood. De drug wordt ook geassocieerd met hart- en vaatziekten. Ook wordt vaak het neusslijm aangetast bij mensen die vaak cocaïne snuiven.

Vanwege deze verschijnselen is cocaïne verboden in het begin van de 20e eeuw. Tegen hoge kosten is cocaïne echter nog steeds, illegaal, verkrijgbaar. Robin Williams heeft zelfs gezegd dat cocaïne Gods manier is om je te laten weten dat je te veel geld verdient.

Het boeiende aan dit verhaal is dat de oorspronkelijke, plantaardige versie van de cocaïne schijnbaar weinig gevaren met zich meebracht. Door de verkrijgbaarheid van de pure cocaïne echter ontstonden problemen als verslavingen, psychosen en meer misdaad. Desondanks zijn de cocabladeren in Zuid-Amerika nog steeds een belangrijk deel van de cultuur en is nog steeds de basis voor diverse huismiddeltjes.