Richard Aslin, onderzoeker aan University of Rochester, heeft met zijn collega’s een groep 2,5 jaar oude peuters bestudeerd. Ze lieten de kinderen telkens twee plaatjes zien, het ene een plaatje van iets dat ze kenden en het andere een totaal onbekend ding. Voordat ze de plaatjes zagen zei een stem naar welk plaatje ze moesten kijken. Maar soms bevatte de opdracht een “ehm” voor de naam van het object. Tijdens deze opdracht volgde een computer de oogbewegingen van de kinderen, bijhoudend waar de peuter naar keek en hoe lang. Uit deze gegevens bleek dat de kinderen veel langer naar een hen onbekend object keek als er zo’n hapering in de opdracht zat: 70% tegen 54% als er geen “ehm” was geweest.

Deze resultaten werden alleen gezien bij kinderen van 2,5 jaar. Bij kinderen onder de twee hebben ze dit onderzoek ook geprobeerd maar werkte het niet. Aslin concludeert hieruit dat de kinderen begrijpen dat als er een hapering is, men een naam zoekt die minder bekend is. Deze herkenningstechniek blijft bij kinderen als ze ouder worden en zelfs volwassen zijn. Dit onderschrijft het belang van pauzes in een zin om spanning op te bouwen, en maakt voor peuters duidelijk welk nieuwe woord tussen alle nieuwigheden van belang is.