We schieten in de stress en onze zelfwaardering gaat omlaag wanneer we in het contact met een ander niet geïmiteerd worden. We komen weer in evenwicht wanneer we denken aan een belangrijke andere: partner, vriend of ouder. Maar we merken niets van dit alles, het gebeurt onbewust, blijkt uit het onderzoek waarop Marina Kouzakova op 30 november promoveert aan de Radboud Universiteit Nijmegen.
Mensen zijn gevoelig voor non-verbale signalen uit hun sociale omgeving. Ze voelen zich daardoor verbonden met anderen. Het imiteren van een gesprekspartner - hand naar het hoofd bewegen, naar achteren of juist naar voren leunen, benen of armen over elkaar slaan - komt veel voor en gebeurt automatisch. Het draagt bij aan wederzijds begrip, gevoel van gelijkenis en waardering. We zijn ons daar niet van bewust. Is die imitatie er niet, dan kan dat een teken zijn van afstoting of uitsluiting.
Marina Kouzakova: ‘Als we niet worden geïmiteerd, raakt ons dat. Maar dan treden er mechanismen in werking. We nemen afstand van die ander: die hoort niet bij mij of past niet bij mij. We grijpen terug op mensen die wél belangrijk voor ons zijn. Die relaties gaan we hoger waarderen, waarna onze zelfwaardering weer in evenwicht komt. Een foto van je dierbare op je bureau kan op een vergelijkbare manier werken.’