De informatie is gebaseerd op de voedingswaarde vermeld op de etiketten van de producten. Een voedingswaarde die echter misleidend kan zijn, aldus Bijal Trivedi in New Scientist. Hij heeft verschillende onderzoeken naar voedingswaarde naast elkaar gelegd en kwam hierbij tot de conclusie dat men niet alleen naar de calorieën zelf moet kijken, maar vooral naar het ‘soort’ calorieën.

Methode Atwater
De huidige meetmethode is volgens een kleine groep wetenschappers namelijk gebaseerd op gedateerde wetenschap, ontwikkeld in de late 19e eeuw door Wilbur Olin Atwater. Hij baseerde zijn meetmethode op het verbranden van kleine hoeveelheden voedsel, waarbij hij vooral keek naar de warmteontwikkeling die het opleverde. Een product met meer calorieën levert volgens zijn methode meer en langer hitte op dan een product met slechts heel weinig calorieën.

Daarnaast keek Atwater naar het energieverbruik van een mens: hij keek dan vooral naar de hoeveelheden verloren energie die achterbleef in de ‘restproducten’ van de spijsvertering. Aan de hand van de hoeveelheden ‘onverteerd’ voedsel in de ontlasting, maar ook de hoeveelheden urea, ammonia en organische zuren in urine, bepaalde hij wat de hoeveelheid verloren energie was.

Om uiteindelijk de voedingswaarde te bepalen, trok Atwater laatstgenoemde waarden af van de eerder genoemde verbrandingswaarden. Hierdoor kwam hij uit op een gemiddelde voedingswaarde van 4kcal per gram koolhydraten en proteïnen dan wel 9 kcal per gram vet. Met slechts enkele kleine wijzigingen, wordt de methode Atwater tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt en beschouwd als de meest betrouwbare manier om deze ‘metabolische energie’ te meten en weer te geven.

Niet verbranden, maar verteren
Het probleem is echter dat veel mensen bij het kiezen van producten met de laagste caloriëen niet beseffen dat zij het voedsel niet verbranden, maar verteren: de mate van energie die nodig is om een voedselproduct te verteren, verschilt per voedselproduct.